De start van de reis

Het was 2014. Ik was net bevallen van mijn tweede dochter. Waar ik vroeger bruisend van leven door de dag dartelde, ontbrak het me nu aan energie. En erger nog, de glans die ik altijd voelde als de ochtendzon door het raam scheen, was verdwenen. De huisarts weet het aan de drukte van het moederschap van twee kinderen. Maar de situatie verbeterde niet, en na enkele maanden beleefde ik mijn eerste paniekaanval.

Die eerste paniekaanval was verschrikkelijk angstaanjagend. Ik stond stil in de file op de snelweg tijdens wegwerkzaamheden, en plotseling verdween de grond onder mijn voeten. Deze beangstigende ervaring had zo'n grote impact dat mijn lichaam besloot dit soort situaties in de toekomst tot elke prijs te vermijden. En dat deed ik ook. Ik begon de files te mijden, ging drukke verkeerspunten uit de weg, en uiteindelijk werd zelfs autorijden een hel.

Het dieptepunt van de crisis

Geleidelijk aan begonnen deze angsten mijn leven binnen te sluipen. Ik durfde niet meer alleen in de lift te stappen, ontweek de carwash en kon soms vergaderingen op mijn werk niet uitzitten omdat ik steeds benauwder werd. Ik was leidinggevende van een team, dus mensen vertrouwden op mij. Ik zette een masker op, maar mijn lichaam kon deze strijd niet volhouden. Ik raakte volledig mentaal uitgeput en emotioneel onstabiel.

Ik begon met een antidepressivum. Het dempte de emotionele achtbaan waarin ik zat en bood de rust die ik zo wanhopig nodig had. Maar na een tijdje besloot ik dat ik genoeg gerust had, en ik stopte abrupt met de medicatie. Dat was geen goed idee. Al mijn problemen kwamen terug, heftiger dan ooit. Voor mijn kinderen zorgen werd een noodzaak, maar ik vond er geen vreugde in. Ik voelde me overweldigd door prikkels en het liefst van al wilde ik me verstoppen. Maar hoe verder ik me terugtrok, hoe luider de negatieve gedachten in mijn hoofd werden.

De weg naar herstel

Op een dag stelde mijn schoonbroer voor dat ik eens naar zijn tante Alice Deen zou gaan voor hulp. Ze woonde in een bos in Diest en hielp mensen op een manier die ik nog niet kende. Ik had niets te verliezen, dus ik maakte een afspraak. Tijdens die eerste sessie stelde ze voor dat ik mijn bloed zou laten testen op hormonen, bij een gespecialiseerde arts. Ik gaf toe aan mijn angst en liet de tests uitvoeren. Het resultaat: ik leed aan bijnieruitputting.

Het moment van ommekeer

Na deze ontdekking, begeleidde deze onbekende vrouw me opnieuw naar een gezond leven. Ze introduceerde me aan shiatsu, leerde me over de relatie tussen emoties en hormonen, en over het concept van energie in ons lichaam. Ze gaf me de inzichten en handvaten die ik nodig had om mijn angsten te transformeren en mijn leven terug op de rails te krijgen.

Een nieuw begin

Ik begon rond te neuzen op haar website en kwam in aanraking met verschillende vormen van lichaamstherapie. Dit trok mijn aandacht en ik besloot me in te schrijven voor een basiscursus Shiatsu.
Deze cursus voelde als een openbaring. Het was alsof ik thuiskwam bij een deel van mezelf dat ik lang vergeten was. Het herinnerde me eraan hoe gefascineerd ik als kind was door het idee van voeding als medicijn en de connectie tussen lichaam en geest. Het bracht me terug naar de kern van wie ik ben en wie ik wilde zijn.

Gedreven door mijn passie en nieuw verworven kennis besloot ik na de basiscursus om de 3-jarige opleiding tot Shiatsutherapeut te volgen. Deze opleiding verdiepte niet alleen mijn inzichten, maar gaf me ook de vaardigheden om anderen te kunnen helpen op de manier waarop ik zelf geholpen was. En bij Shiatsu alleen is het niet gebleven, de ene lichaamsgerichte cursus na de andere volgden elkaar op een mooi ritme op - het is een wonder hoe een lichaam in elkaar zit - en het is enkel door zelf dit te ervaren, dat je begrijpt wat ik bedoel.